Gehaktbrood

Echt heel leuk vind ik het niet om toe te geven, maar tja het is nou eenmaal zo. Ik ben een stresskip. Een behoorlijke ook. Het allerliefste was ik zo’n zen type. Iemand die helemaal mindful is, wat dat dan ook precies mag zijn. In mijn hoofd en in mijn gedachtes is het nooit stil of rustig. Ik denk altijd aan van alles en als het dan een beetje te veel dingen zijn, kan de stress toeslaan.

Dromenland

Best een tijd deed ik power yoga. Het lukte me tijdens die lessen zelfs wel eens de gedachtestroom uit te schakelen. Aan het einde van de les was dan altijd een meditatie. Dat vind ik lastig. Tenzij je op je matje mag liggen met een dekentje over je heen. Negen van de tien keer was ik direct vertrokken naar dromenland. Heerlijk ontspannen, maar niet echt de bedoeling.

Gouden bal

Ik herinner me nog heel goed een yogales waarbij we van de docent op zoek moesten naar een gouden bal. Stel je even voor, daar zat ik op mijn matje in de lotushouding, of nou oké in de halve lotus dan. Zo flexibel was ik niet en nu al helemaal niet meer. Die gouden bal dus. Ogen dicht, focus op je ademhaling en daar begon de zoektocht. Ik denk echt dat ik alles heb afgespeurd, maar geen gouden bal. Richting mijn nek. Nee, niets. Bij mijn achterhoofd dan? Ook niet. Ik sprak me zelf streng toe: ‘kom vind die gouden bal.’ Helaas, het lukte niet. Ik heb de gouden bal later wel gevonden. Bij de gevonden voorwerpen in de sportschool lag een prachtig blinkende bal. Maar ja, daar had ik niets aan. Mijn meditatiekwartier was verpest. Door mijn speurtocht was ik alles behalve zen. Eerder geïrriteerd en verlangend naar een slaapmeditatie.

Ik krijg heel vaak het advies dat mediteren echt iets voor mij is. Dat geloof ik ook wel. Van de zomer begon ik aan mijn nieuwe ochtendritueel waar mediteren ook bijhoorde. Het was een prachtige dag, ik gooide de openslaande deuren naar de tuin open, het zonnetje piepte net de tuin in en scheen op mijn gezicht. Matje uitgerold, handig appje gedownload wat me hielp om gefocust te blijven. Eerlijk is eerlijk, het waren hele fijne minuten. Ik steeg niet op en ik zweefde ook niet boven mijn mat. Het was ook niet zo dat ik echt aan helemaal niets dacht. Zelfs niet aan die gouden bal. Weet je, dat is natuurlijk ook een partijtje onrealistisch. De eerste keer als klein kind op een fiets, lukt fietsen ook niet zonder zijwieltjes en je fietste al helemaal niet de Tour de France. Wie weet is dat wel de reden dat mediteren niet zo goed lukt bij mij. Ik wil te veel, te snel en stiekem ook te hoog als je dat zweven even meetelt. Dat hele nieuwe ochtendritueel ding duurde trouwens wel geteld één dag.

Eind november heb ik een week gepland waarbij ik mezelf even reset. Meer focus, geluk, ontspanning, gezond eten, mindfulness en juist, mediteren. Even een weekje back to basis. Niet ergens afgezonderd op de hei of nog beter in een retraite in India of Bali – wil ik wel heel graag of course. Gewoon thuis en zelfs tijdens een werkweek. Ik verheug me er echt heel erg op. Ook hier moet ik wel oppassen geen wonderen te verwachten.

Wat ook nog wel eens stressvolle situaties oplevert is koken voor vrienden of meer dan vier mensen in het algemeen. Ik hoor je denken: ‘Jij bent toch foodblogger? Das dan toch een beetje gek?’ Ik kook heel graag voor mezelf en lover, maar ben een ramp in plannen, organiseren en de boel onder controle houden in de keuken. Ik begin standaard te laat met koken en onderschat de werkzaamheden. Laatst maakte ik de omgekeerde wereld mee. Heel gek. Ik leg je uit wat ik bedoel. Van tien vrienden kregen we een wedding clip cadeau. Een filmpje van onze bruiloft. Zo bijzonder <3 Voor de premiere kwamen we allemaal samen bij ons voor een drankje en daarna een dansje op een feest in de buurt. Op het laatste moment besloot ik, dat ik toch wel zin had om voor iedereen te koken.

Met zo’n last minute idee bleek het plannen wat lastiger. De één na de ander kwam later. Zit je dan moet je goede gedrag. Een keuken vol lekkers. Om 17.00 uur al gewassen en gestreken aan tafel. Klaar voor de grote drukte in huis. Uiteindelijk drie uur later druppelde de eerste hongerige magen binnen. Normaal was ik dankbaar geweest voor de extra uren, maar nu was ik zomaar echt heel snel klaar en zat ik te duimen draaien aan tafel. Terwijl ik toch Marokkaanse harira, salade, fetadips en dit geweldige gehaktbrood maakte. Man, man, man was het lekker zeg. Dit gehaktbrood is altijd lekker, maar smaakt het beste met een hoop gezelligheid erbij. Bij een etentje met vrienden of in kleinere stukjes bij de borrel. Ik hoopte stiekem op wat leftovers voor de morning after, maar helaas pindakaas. Alles was op. Wat natuurlijk gewoon een heel goed teken is!

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter