Linzenstoof met worstjes van Livar

Wat is dat toch met katten en overal bovenop zitten? En dan bedoel ik niet bovenop het aanrecht, op de schouw of op de kast. Dat doen ze ook. Veelvuldig, maar wellicht is dat voer voor een volgende blog. Nee, wat ik bedoel is het volgende. Zodra er op tafel of op de grond iets ligt wat er niet hoort of anders is dan anders gaan ze er op zitten. Het liefste doen ze er dan ook nog even een klein tukje op. Ik vind dat een wonderbaarlijk fenomeen.

Krapton slash slaapflatgebouw

Sinds vorig jaar heb ik een nieuwe laptop. Een heuse MacBook. Geweldig ding. Heel blij mee, maar knetterduur natuurlijk. Belangrijk dus dat je er een klein beetje voorzichtig mee bent. Ik ben nog wel het type van ‘oh kan wel zo mee in mijn tas’ om er dan achter te komen dat het dus eigenlijk niet kon. Zand in de USB poortjes, krassen op de buitenkant of nog ergere rampscenario’s waar ik liever niet aan denk. Ik besloot dus maar een sleeve te kopen. Mooi woord voor een hoesje met een rits. Een soort van duikpakken spul in de kleur zwart. De meest handige kleur met twee poezen in huis die voornamelijk wit zijn en constant verharen. Ik kon natuurlijk ook niet weten dat mijn sleeve al snel dienst zou doen als heerlijk zacht bed. Eigenlijk kon ik dat nauurlijk wel weten, maar ik dacht er gewoon even niet aan. Af en toe ligt de hoes op tafel en als ik nog maar even niet kijk, of ook als ik wel kijk, heeft een poesje zich er heerlijk op genesteld. Zo gaat dit ook met een sjaal die ik ‘s nachts laat slingeren. Eigen schuld dikke bult natuurlijk, want dan moet je je zooi maar opruimen, hoor ik je denken. Ja, is waar. Ook een setje handschoentjes, een leren tas, een trui of wat dan ook, het ligt allemaal net wat lekkerder dan hun eigen mandjes of foeilelijke krapton slash slaapflatgebouw.

Pluizenbollen

Toen Keetje en Katootje, zo heten de immer verharende pluizenbollen, net bij ons woonde begonnen we als strenge baasjes. Ons huis, onze regels. Dachten wij. Ha, mooi niet dus. Op die ene warme zomerse dag in juli, toen de dametjes door ons werden opgehaald uit het asiel, zijn wij ons huis verloren. Ik mopper nu en doe net alsof ik het vreselijk vind, maar je snapt vast dat dit allemaal wel meevalt.

Regel één die we instelde was dat ze niet op tafel mochten. Dat was, inderdaad was, ons terrein. Het lukte de eerste weken aardig, maakten we ons zelf wijs. Ik moet er eigenlijk wel even bij vertellen dat de poesjes in kwestie nog zo klein waren dat ze niet eens op de eetkamer stoelen konden klimmen. Dat duurde niet lang, dus uiteindelijk werd ook de eettafel uitgebreid verkend. Wat we ook deden, hoe streng we ook waren, de dames wilden maar niet luisteren. Vooral naar mij niet. Op zich snap ik dat. Ik riep eerst streng en vervolgens pakte ik Kee of Kato op om op de grond te zetten maar daar ging eerst nog even een knuffelsessie aan vooraf.

Triomfantelijk

Eén keer waren we het zo beu dat ze iedere keer maar op die tafel sprongen, dat we alle eetkamerstoelen opstapelde en weghaalde bij de tafel. Voor een volwassen kat natuurlijk geen probleem om een meter hoog te springen. Voor een kitten van een paar maanden is dat iets lastiger. Behalve als je Katootje heet. Ze rende keihard een paar rondjes rond de tafel en toen ze een flinke vaart had sprong ze hup op tafel. Dan kan je boos worden, maar wij moesten er om lachen en hadden stiekem gewoon ook bewondering voor het beestje. Wat een doorzetter zeg. Ik was trots. Dit was het moment dat we besloten: “Oke, ze mogen wel op tafel.” Uiteindelijk werd de tafel minder interessant en verkenden ze met z’n tweetjes de kaptok. In de jassen klimmen en uiteindelijk bovenop zitten. Triomfantelijk keken ze ons aan. Je zag ze denken: “zo dit deel van het huis is van ons.” Ook dit is voer voor een andere blog.

Inmiddels zijn het volwassen dames, maar gedragen is nog steeds lastig. Ach ja, is dat ook niet de reden dat kattenliefhebbers zo gek zijn op deze dieren? Lekker hun eigen karakter en precies doen wat ze zelf willen. Het is alleen jammer van die toffe kuipstoel die Kee en Kato samen vakkundig gesloopt hebben en gebruiken als hun koninklijke zetel en persoonlijke nagelstudio.

Kloostervarkens

Vandaag heb ik een super lekkere linzenstoof met worstjes van Livar voor je in de aanbieding. Natuurlijk ben je vrij om andere worstjes te gebruiken, maar ik ben fan van deze. Mijn slager verkoop dit vlees gemaakt van kloostervarkens uit Limburg die dol zijn op rollen in de modder en gewoon hele blije beestjes zijn. De combinatie van de worst op smaak gebracht met witte wijn en salie combineert geweldig met deze hartige winterse linzenstoof.

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter