Marokkaanse harira

Voor ik begin aan mijn verhaal, vraag ik je mijn profielfoto eens te bestuderen. Ik denk dat je mijn bos blonde krullen niet kan missen? Er is een tijd geweest dat ik mijn haar elke dag stijl maakte met een stijltang. De krullende lokken ben ik nu heel blij mee, maar vroeger vond ik ze vreselijk. Wat wilde ik graag stijl haar. Het allerliefste zo glad mogelijke. Geen plukken haar die pluizen en weerbarstig alle kanten op springen. Gek eigenlijk hè? Dat je juist altijd datgene wil wat je juist niet hebt of wat er niet is.

Hardnekkige krullen

Krullen dus, tot ik kennis maakte met het leed dat stijltang heet. Dat was het echt. In de eerste plaats voor mijn haar. Ik had zo’n hele goeie. Een tang die wel honderdtachtig graden warm werd en de golven in je haar als sneeuw voor de zon liet verdwijnen. Bijna dan. Ik ben gezegend met nog al hardnekkige krullen. Dat betekende niet eenmaal maar soms wel twee of zelfs drie keer over mijn haar. Natuurlijk had ik ook zo’n goede en vooral dure olie, maar met zoveel hittegeweld maakt dat echt niets meer uit. Van mijn ooit zo volle bos haar was na jarenlang dit ritueel herhalen, niet veel meer over. Dat verzeker ik je. Eeuwig zonde natuurlijk, dat realiseer ik me nu ook wel.

Dat stijltang leed was niet alleen voor mijn haar, maar ook voor mijn hard. Oké, een beetje overdreven dit maar ik leg je uit wat ik bedoel. Ik ben af en toe een tikkeltje dwangmatig. Dat uit zich vooral in het obsessief controleren van het gas. Heb ik de pitten wel uitgedraaid? Ik weet niet hoe vaak ik er wel niet voor terug naar huis ben gefietst, gelopen of gereden. Vaak in ieder geval. Mijn hoofd was dan het vlammetje aan, maar het gas nog aan. Mijn huis was veranderd in een tikkende tijdbom. Het licht aandoen kon er al voor zorgen dat de boel in de luncht vloog. Al die keren dat ik toch nog even snel de situatie controleerde was er niets aan de hand. Geen één keer. Ik zei het toch? Dwangmatig. Inmiddels heb ik mezelf aangeleerd om dat controleer gedoe te doen voor ik thuis vertrek. En dan niet even vluchtig kijken, maar echt in me opnemen dat alle pitten van het fornuis uit zijn. Dat werkt. Natuurlijk, het gebeurt nog wel dat ik de deur dichttrek en hem toch snel even open om te checken, maar ver weg ben ik dan niet.

Huis afgebrand

Zo ging dat ook altijd met de stijltang. De tang sprong niet uit zichzelf uit, maar werd wel heel heet. Belangrijk dus dat je altijd voor je weggaat thuis, de stekker eruit trekt. Dit deed ik altijd trouw, maar dat was zo’n automatisme dat ik me eigenlijk nooit herinnerde dat ik het gedaan had. Ik heb mijn moeder best vaak gevraagd om snel even naar ons huis te gaan en de boel te checken. Terwijl zij dan onderweg was, surfde ik op internet naar de brandweermeldingen. Wie weet was het huis al afgebrand? Die ellende, daar ben ik gelukkig vanaf. Ik heb de stijltang verkocht en er voorgoed afscheid van genomen. Soms, heel soms laat ik mijn haar nog wel eens föhnen bij de kapper. Even weer de Stefanie in de spiegel zien met dat perfecte en nette haar. Mooi, maar ik kan toch wel de conclusie trekken dat het niet helemaal bij me past. Gelukkig maar, want om nou weer zo’n stijltang aan te schaffen…

Deze Marokkaanse harira maakte ik vaak, vlak na mijn stijltang periode. Ik was net afgestudeerd en in mijn eerste echte baan. Ik kookte toen super vaak Arabische gerechten. Nu nog steeds regelmatig, maar toen soms wel een paar keer per week. Deze soep is lekker stevig en een fijn onderdeel van een weekendmaaltijd. Als voorafje of met allerlei mezzes. De dag erna is de soep stiekem nog lekkerder.

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter