Marokkaanse groentetajine

Als je wel eens vaker een verhaal van mij leest of me volgt op bijvoorbeeld Instagram is het je vast niet ontgaan dat ik gek ben op katten. Vooral op de twee poezenbeesten die ik thuis rond heb lopen. Keetje en Katootje. Twee zusjes, wit met zwarte vlekjes van vijf jaar oud, klein van stuk, super lief en behoorlijk ondeugend op z’n tijd. Ik kan ontelbare blogs schrijven over de dames. Want echt, met die twee is het nooit saai. Dat doe ik natuurlijk niet want het moet geen eenzijdig gebeuren worden op Little Spoon.

Een kat in het nauw..

Wie weet kan ik in de toekomst er een blog naast beginnen over de avonturen van Kee en Kato. De slaapkamer in glippen met een muis en mij de stuipen op het lijf jagen. Zich laten opsluiten op plekken waar ze niet horen. Zo is Kee een hele dag vermist geweest. Een hele dag klinkt voor jou misschien als heel kort. Onze poezen maken alle avonturen mee in een straal van twee meter rond het huis en ze zijn altijd in de buurt. Ze bleek, daar kwamen we pas een dag later achter, opgesloten in de slaapkamer van een buurman. De man in kwestie was niet heel blij. Een kat in het nauw maakt rare sprongen of in Keetjes geval, plaste ze het hele matras onder. Uiteraard betaalden we de kosten voor de stomerij.

Gevaar voor eigen leven

Kato klom een onbewoond en onbewoonbaar huis in en kon daar niet meer uit. Uiteindelijk heeft mijn schatje, de baas, Kato gered. Zich eerst een weg gebaand door een tuin vol met bramenstruiken, daarna met gevaar voor eigen leven het huis binnengetreden en het arme poesje bevrijd.

Katten hebben zoveel humor. Of wie weet hebben ze geen humor maar maken liefhebbers van katten dat er in hun eigen fantasie wereld gewoon van. Hoe dan ook, ik heb er lol om. Zodra je een kat in huis haalt, of in ons geval zelfs twee, dan weet je, mijn huis is niet meer van mij. Wellicht als je iets strenger bent, maar streng daar doe ik niet aan. Natuurlijk krijgen ze wel eens op hun kop, maar zo’n preek wordt vaak gevolgd door een stevige knuffel en heel wat kusjes op hun bolletje. Schiet niet op dus.

Doorn in het oog

In onze woonkamer staat, of nee, stond, een cilindervormige krabpaal. Drie verdiepingen hoog, met huisjes en een dakterras bovenop. Dat ding is oerlijk, afgrijselijk, een doorn in het oog. De beige kleur past echt niet bij de inrichting. Vintage kastjes in vrolijke kleuren, de buffetkast vol met oma’s servies, een robuuste houten tafel met moderne stoelen. Allemaal super leuk, tot de ton in je vizier komt. Het ding doet afbreuk aan al het moois. Nu de kerstboom vertrokken is, zijn we wat aan het schuiven geweest met meubels. Of beter gezegd, mijn schatje is aan het schuiven en ik geef aanwijzingen. Zo gaat dat nou eenmaal.

Wolkenkrabber

Ooit was de krabpaal het fort van de poezen. Ze sliepen erop, speelden en hingen er in of krabten hun scherpe nageltjes eraan. Na een tijd is het leuke er vanaf en zien de poezen de wolkenkrabber niet meer staan. We besloten: ‘dat ding gaat eruit.’ Wij blij, want jeetje wat ruimt dat op. Voor hij de deur verliet, bivakkeerde het oerlelijke ding nog een nacht in de gang. Hij stond nog geen tien minuten op het eindstation in dit huis en ja hoor, Keetje lag erop. En vervolgens Katootje ook. Ze zijn er de hele avond zoet mee geweest. Ongelofelijk toch die beestjes?

Inmiddels staat de ton dus al een tijd in de gang. Dat hij de woonkamer niet meer inkomt is duidelijk, maar of we er nu vanaf zijn.. Ik vraag het me af.

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter