Stoofpotje met kikkererwten en pittige salami

Een vakantie waar alles misgaat. Van een kapotte auto tot non-stop regen. Herken je dat? Ik heb ook zo’n verhaal. Volgens mij is er maar één ding wat echt troost biedt in zo’n situatie. Lekker eten en dan een stoofpotje met kikkererwten en pittige salami in het bijzonder.

Na een dure verre reis en een verhuizing hadden mijn liefde en ik het geweldige plan om met de auto naar Toscane te gaan. We zagen ons zelf al zitten in het Toscaanse landschap. Aan tafels met rood wit geblokte tafelkleden, fles wijn op tafel, authentieke pasta’s of verse pizza’s gemaakt door di mama van de agriturismo waar we sliepen. Dit alles natuurlijk met zomerse temperaturen en een heerlijke zonnetje. Die warme gele bol die zo heerlijk straalt en jou een karamelbruine toet bezorgd. Ik kan je alvast vertellen dat we twee weken regen hebben gehad. Dat is wellicht iets voor een latere blog. Het was zo’n vakantie dat alles wat mis kan gaan ook echt mis ging.

Italia here we come

Vol goede moed vertrokken we in het holst van de nacht. Met tassen vol broodjes gemaakt door mijn moeder, want dat zijn nou eenmaal de lekkerste vakantiebroodjes, snoep, flesjes drinken en natuurlijk al onze bagage vertrokken we met onze bolide. Italia here we come. Ergens net over de Italiaanse grens bij Genua ging het mis. Met de tank weer vol vertrokken we voor het laatste stuk. Nog een paar uurtjes en we zouden aankomen op de plaats van bestemming. We hoorden de flessen prosecco al ploppen, bij wijze van spreke dan. En toen ging er ineens een lampje branden op het dashbord. Hmm oké. Wat is dit? Stil staan op van die wegen met tunnels en slinger de slanger door een bergachtiggebied is lastig. Uiteindelijk vonden we een plekje waar we stopten. Terwijl het verkeer langs ons heen raasde, stapte Ruben uit om een blik onder de motorkap te werpen. Voor de vorm vooral want ja wat zie je als niet-expert? Ik checkte ondertussen het boekje. De betekenis van het lampje was duidelijk. Stoppen en niet doorrijden. We reden op het gemakje naar de eerste de beste parkeerplaats. We belden naar de ANWB. Gelukkig waren we zo slim geweest om een abonnement met vervangend vervoer te nemen. Toen kwam de vraag waar staan jullie precies? Tja, maak dat maar eens duidelijk. Kijk, nu zetten we ons internet even aan, maar dit was nog de tijd van de telefoon met een klepje. Echt dat daar geen internet op zit.

De dame of heer bij de pomp, ik weet het niet meer, denk verdrongen, sprak geen Engels dus met handen en voeten en steenkolen Italiaans kwamen we er uiteindelijk achter wat onze locatie was. Dat we nog verder zouden rijden was uitgesloten. En ja wat doe je in zo’n situatie? Je koop een fles prosecco bij de pomp. Toch nog die ploppende fles. We besloten er het beste van te maken. We boeken een luxe hotel in Genua en gaan gewoon genieten. Dat verliep net even anders. We werden opgepikt en de chauffeur bracht ons naar een garage in the middle of knowhere. Iets verderop was een hotel en daar werden we gedropt. Een soort hotel from hell. Wij waren serieus de enige gasten. Het was er vies, de kamer was op z’n minst apart te noemen en het eten zorgden ervoor dat ik de dag erna niets binnenhield. Of zou dat komen door de rode wijn die ik met een flinke hoeveelheid tot me nam om het leed te verzachten? Ondertussen regende het onafgebroken. Echt pijpenstijlen en het was koud. Ondanks de kou droeg ik toch dat nieuwe korte broekjes. Gecombineerd met kippenvel.

Vaatdoekje

Terwijl ik als een vaatdoekje op bed lag na een slechte nacht vertrok Ruben richting de garage om de schade te bekijken. De dynamo was kapot. Je raadt het al. Er was geen nieuwe op voorraad. Voorlopig zaten we nog wel even vast in dit gat, want het zag er ook niet naar uit dat het vervangende vervoer geregeld kon worden. Oh en nog steeds regen natuurlijk. Wat is dat toch? Die wet van Murphy? Als er ook maar één ding mis gaat, blijft de ellende komen. Gelukkig lukte het dan alsnog om die leenauto te fixen. Aan het einde van de middag vertrokken we richting het vliegveld om de auto op te pikken. Onze eigen auto stond een paar dagen later weer klaar. De dame achter de desk van het autoverhuurbedrijf bleek haar dag niet te hebben. Met een gezicht als een oorwurm stond ze ons te woord. Nou ja te woord. Terwijl we in gesprek waren liep ze weg, om vervolgens haar spullen te pakken, collega’s gedag te zeggen en te vertrekken. Je snapt misschien wel dat wij er helemaal klaar mee waren. Gelukkig zaten we een uur later na wat getouwtrek alsnog in de auto om de laatste uurtjes richting ons huisje op het platteland te rijden. Inmiddels konden we weer lachen, hield ik de ciabatta’s weer binnen en scheen de zon. Dat laatste maar voor heel even.

Het enige wat echt troost biedt op dit soort momenten is eten. Veel en lekker eten. En wijn. Gerechten waar je echt blij van wordt. Daar valt dit stoofpotje van kikkererwten met pittige salami zeker onder. Niet per se Italiaans, wat nog beter bij dit verhaal past, maar wel fantastisch lekker. Het pikante en zoute van de salami smaakt zo goed met de zoete paprika. Geef er dan ook nog knapperig geroosterd brood bij en je bent dit soort drama vakanties direct vergeten. Tot je de rekening van de garage krijgt dan.

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter