Nieuwe gerechten en lunchtip bij het Vliegendt Hert

Ik moest even terugkijken op mijn eigen website wanneer ik voor het laatst bij het Vliegendt Hert was. Begin september, dus al bijna tweeëneenhalve maand geleden. Jeetje, de dagen en weken vliegen voorbij. Zonder dat je er erg in hebt. Mijn eerste bezoek aan dit prachtige restaurant op de Middelburgse Dam was aan het begin van de prille herfst. Nu zitten we er middenin. Chef Wilco kookt met de seizoenen mee. Daarom verandert de kaart heel regelmatig. Meer najaarssmaken, ingrediënten die nog beter passen bij het seizoen en natuurlijk, last but not least, wild. In deze blog praat ik jullie graag weer even bij over alle nieuwe gerechten en andere ontwikkelingen binnen het Vliegendt Hert. En ik mocht weer proeven. Yes!

Lunchcultuur

Ik had er het er in de vorige blog al over met jullie. De Nederlandse lunchcultuur is die van snel, snel, snel. Even een broodje bal bij de pomp, een salade to go of je gevulde brooddoos met boterhammen met kaas. Waar overigens niet mis mee is, maar soms is het leuk om het allemaal gewoon net even anders te doen. Dat snappen Steven en Ben van Velzen. De lunch moet belangrijker worden, met gasten die er de tijd voor nemen, Nu begrijp ik dat niet iedereen die luxe heeft onder werktijd. Kijk, als eten je werk is, zoals bij mij, is het een ander verhaal natuurlijk.

Fazant

Om het uitgebreider lunch nog meer te stimuleren is de lunchtip in het leven geroepen. Gerechten buitenom de menukaart en passend bij het seizoen. De komende tijd kun je dus wild verwachten. Ik proefde fazant. Hoe dat smaakte vertel ik je zo. Wat ik leuk vond, tijdens mijn bezoek aan het Vliegendt Hert lunchten er meerdere tafels met veel verschillende gerechten en gangen. De menukaart leent zich daar gewoon heel goed voor. Je kunt allerlei kleine gerechten bestellen. Die je deelt of gewoon allemaal zelf opeet. Zoals ik deed, maar ik was dan ook alleen ;-)

Er is trouwens een kleine verbouwing geweest in de serre van het restaurant. Je ziet er bijna niets van, maar je hoort het wel. In deze ruimte kon je elkaar lastig verstaan. Het geluid weerkaatste en werd niet gedempt. Dat is niet zo prettig. Er zijn geluidsmetingen gedaan en het probleem is uiteindelijk opgelost met plafondpanelen. Het levensgrote schilderij wat op de muur zat, zit nu op doek met isolerend materiaal erachter.

Na deze mededeling van huishoudelijke aard is het tijd voor het eten. Mijn tafel staat vol met gerechten waar het water me bij in de mond loopt. Ik zet alles eerst op de foto. Eerlijk is eerlijk, het is een zware taak. Ik kan niet wachten om te proeven en alle smaken te beleven. Ik houd me in en doe netjes mijn werk. Na een uitgebreide uitleg van chefkok Wilco over de gerechten en wijnadvies van Ben en Steven is het eindelijk zover.

Truffel

Ik start met een soep, want ja, soep is altijd goed en helemaal als het soep is met aardappel, truffel, rauw geschaafde kastanjechampignons en peterselieschuim. Als herfst een smaak heeft, dan is dit het. Ten voeten uit. Heel aards. Niet gek ook, want alle belangrijke onderdelen van deze soep komen uit de grond. Daarna zet ik het bord met structuren van biet voor mijn neus. Ik drink er een pinot noir uit Cheverny bij. Een mooie elegante wijn en licht in de zuren. Ik proef rode, chioggia en gele biet en ook verschillende soorten radijs. Sommige plakken zijn knapperig en andere zacht. Dat eet gewoon heel prettig. De merengue van biet, de eidooier in een krokant panko jasje en yoghurt en de mayonaise van gerookte olie, maken het gerecht bijzonder en smaakvol.

Weisser burgunder

Het volgende gerecht is zwaardvis. Hele dunne plakjes, het lijkt wel op carpaccio. De vis is ingesmeerd met rode pesto. Op het bord ook groene pesto, druppeltje van een basilicum vinaigrette en verschillende soorten cress. De stukjes gedroogde pancetta zorgen voor een lekkere kick. Ik nip ondertussen aan mijn Weisser Burgunder. Een licht frisse wijn. Mineralig en kurkdroog.

Tamme kastanje

Het laatste hartige gerecht wat ik proef is fazant. Een stukje wild wat best lastig te bereiden is. Ik at het één keer eerder tijdens een weekend weg in de Ardennen. Het vlees zat nog aan het bot maar was kurkdroog. Vooral de sausjes die ik erbij kreeg waren lekker. Gelukkig was dat met deze fazant wel anders. Het vlees ligt op aardappelpuree met tamme kastanje en wat zuurkool. Vrij klassieke smaken maar ja, klassiekers zijn dat niet voor niets. I like! Bij de fazant proef ik een Spat Burgunder. Deze wijn is veel aromatischer dan de Weisser Burgunder die er ook bij past. De laatste is mijn favoriet. Het blijft leuk dat je zelf wat kan mixen en matchen met wijnen. Als je bij het Vliegendt Hert eet en dat ook wilt, geef het gerust aan.

Even ging er door me heen: “Wat zullen ze wel niet van me denken?” en “Wat een vreetzak die meid.” Een fractie van een seconde leek het me een goed idee, om voor de vorm wat op de borden te laten liggen. Gelukkig kwam ik direct bij zinnen. Een gekke gedachte. Waarom al dat lekkers laten liggen terwijl je het ook op kunt eten? Het is eigenlijk alleen maar een compliment voor de kok. Toch? Ja toch?

Na dit onzekere momentje ging ik vol goede moed verder met het toetje. Jullie weten, ik ben geen toetjesmens. Of nou ja, ik roep dat altijd heel hard, maar stiekem ben ik er dol op. Tenzij het een vlaflip of griesmeelpudding is. Ik kies voor espressocrème. Het glaasje lepel ik met gemak leeg. Verschillende soorten crème met espresso, 99% pure chocolade, bosbessen en cantuccini.

Wat een toppers van gerechten waren het weer. Tijdens een drukke week was dit echt een cadeau. Dit vind ik best truttig klinken, maar het is gewoon zo. Ik geniet nog na. Lees je dit verhaal glimlachend en denk je IK WIL OOK? Dat snap ik. Gaan!!

Vliegendt Hert
Dam 61
4331 GH Middelburg
www.vliegendthert.nl

Ben jij al bij Het Vliegendt Hert geweest? Ik ben benieuwd wat je ervan vond. Laat het me weten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter

oIn samenwerking met Het Vliegendt Hert.